Sol Ayağım

Doğuştan beyin felci ile dünyaya gelmişti. Açıkçası zor bir doğum olmuştu. Hem annesi hem de kendisi ölüyordu. Tüm akrabaları haber beklemek için kapının önünde bekliyordu ve dua ediyorlardı her ikisi de yaşasın diye. Doğumda sonra anneyi iyileşsin diye birkaç haftalığına eve göndermişlerdi. O sırada çocuğu hastanede tutmuşlar. Çocukla ilgili bir sorun olduğunu ilk annesi fark etmişti. Ne zaman çocuğun başını tutsa başı arkaya düşüyormuş. Boynunu sabit tutması için eli ile destekleyerek bunu düzeltmeye çalışmış fakat elini çekince çocuğun boynu yine geriye düşüyormuş. Sonra çocuk büyüdükçe problemler de artmış. Elleri sürekli sıkı yani yumruk şeklinde ve arkaya doğru bükülmüş bir biçimdeymiş. 6 aylık olduğunda ise etrafında herhangi bir destek yastık felan olmadan sabit bir biçimde duramıyormuş. Bu durum devam etmiş. Ailesi çocuğu birçok doktora götürmüş. Doktorların hemen hemen hepsi çok ilginç olduğunu ve ümitsiz bir vaka olduğunu hatta çocuğun zihinsel özürlü olduğunu böyle kalacağını söylemiş. Tabi anne bunun karşısında yıkılmış. Bir süre sonra doktorlar anneyi bu çocuk için hiçbir şey yapılamayacağına dair ikna etmişler. Fakat kadın yine de kaçınılmaz olan bu gerçeği inkar etmeyi seçmiş. Çocuğuna karşı inancını yitirmemiş. Doktorlar çocuğun sadece beslenecek, yıkanacak ve bir kenara bırakılacak bir şey olduğunu söylüyorlarmış. Fakat çocuğun annesi bunları yapmak yerine arka odada unutulan ve hiç konuşulmayan bir yaratık olması yerine çocuğundan asla umudu kesmemiş diğer çocuklarına nasıl davrandıysa onlara neler yaptıysa onun içinde aynılarını yapmak için elinden gelenin daha fazlasını yapmaya çalışmış. Tüm akrabaları çocuğun geri zekalı olduğunu düşünürken çocuğun annesi sorunun vücudunda olduğunu beyninde olmadığını söylüyordu.

Bir gün ailecek otururlarken Chris (engelli olarak doğan çocuğun adı) kız kardeşinin önündeki tebeşire baktı. Hayatında daha önce görmemişti ve ilgisini çekti. Ve o sırada annesinin tüm umutları tekrardan yeşerdi. Chris sol ayağıyla uzanıp kız kardeşinin önündeki tebeşiri aldı. Tebeşiri ayak parmaklarıyla sıkıca tuttu ve tahtanın üzerine gelişigüzel bir şeyler karalama başladı. Chris bunu yaptığına şaşırmıştı. Bir tek o değil ailesi de şaşırmıştı. Herkes susup Chris’e bakıyordu. Annesi odaya girince Chris’e baktı ardından ayak parmakları arasına aldığı tebeşire baktı ve her zaman yaptı. Oğluna alfabeyi öğretmeye çalışacaktı. Tahtaya a harfini yazdı ve aynısını Chris’in yapmasını istedi fakat Chris yapamadı. Annesi tekrar denemesini istedi ve Chris birkaç deneme sonucunda a harfini yazabilmeyi başarmıştı. Annesinin amacı sözlü olarak insanlarla iletişim kuramıyorsa yazılı olarak kurabilir düşüncesiyle çocuğa tüm alfabeyi aynı yöntemle öğretmişti. Yedi yaşına geldiğinde ise konuşamamasına rağmen tek başına doğrulabiliyor ve kalçasının üzerinde bir yerden başka bir yere ilerleyebiliyordu. Bu onun için büyük bir başarıydı. Ve sol ayağı onun her şeyiydi. Ailesi ile iletişim kurmasını sağlıyordu sonuçta. Evde etrafında gördüğü nesnelerin adlarını yazmaya çalışıyordu. Bir sözcüğü yazmayı başardığında kendisiyle gurur duyuyordu. Ardından kardeşinin kitabında bir sözcük gördü ve uzun uğraşlar sonucu onu yazmayı başardı ve annesi gösterdi. Yazmayı yeni öğrendiği sözcük ise Anne idi. Annesi bu durum karşısında sevinmişti. Kim olsa sevinmezdi ki.

Aradan uzun bir zaman geçmişti ve Chris resim yapmayı öğrenmişti. Bir gün yılbaşında yani onlar için Noel de Chris dergi karıştırırken belli yaş aralığında olan çocukların katılabileceği bir resim yarışması olduğunu gördü. İlana tekrar bakarak boyanması gereken resmi gördü Chris. Ardından annesini çağırdı ve yarışmayla ilgili ilanı gösterdi. Ve ardından yapamam bunu tarzında homurtulu sesler çıkardı. Aile artık o homurtulu seslerin ne anlama geldiğini biraz da olsa çözebilmişti. Annesi Chris’i cesaretlendirerek yapman için dahi olmaya gerek yok sadece dene dedi. Ve Chris annesinin dediğini tutarak o resmi yapmayı denedi. Ve resim düşündüğünden çok daha iyi olmuştu. Chris bu duruma sevindi. Ertesi gün annesi resmi zarfa koyup gazeteye postalamıştı. Bir süre sonra evin kapısı çalındı ve kadın kapıyı açtı. Karşılarında bir muhabir ve bir gazeteci vardı. Chris hakkında bir sürü soru sordular. Annesi de Chris’in şu ana kadar olan tüm yaşantısını anlattı. Muhabirler bu yaşantıyı duyduklarında şok içerisinde kaldılar. Chris yarışmayı kazanmıştı…